بررسی اثر فرهنگ بر سبک تصمیم گیری سه گروه از روان درمانگران ایرانی در حل تعارض های بالینی

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه تعیین اثر فرهنگ بر سبک تصمیم گیری بالینی سه گروه از روان درمانگران ایرانی (روان شناسان ایرانی تحصیل کرده در غرب، روان شناسان ایرانی تحصیل کرده در کشور و روحانیون مشاور) در سه بعد تصمیم گیری بر مبنای مصلحت اندیشی-واقعیّت گرایی، فردگرایی- جمع گرایی و جهت گیری کوتاه مدّت-بلندمدّت بوده است. روش: طرح تحقیق مطالعه ی حاضر از نوع علی مقایسه ای و جامعه ی مورد نظر شامل کلیه ی روان درمانگران ایرانی بوده است. حجم نمونه ی مورد نظر شامل 83 روان درمانگر (30 درمانگر ایرانی تحصیل کرده در کشور، 21 درمانگر ایرانی تحصیل کرده در غرب، و 32 روحانی مشاور) بوده است که به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. هر یک از شرکت کنندگان پس از مطالعه ی سه معمای بالینی درجه ی اهمیت گزاره هایی مبتنی بر ابعاد تصمیم گیری مورد سنجش در این مطالعه را در تصمیم گیری بالینی خود از یک (کمترین اهمیت) تا 10 (بیشترین اهمیت) نمره گذاری نمودند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس چند متغیره نشان می دهد که بین سبک تصمیم گیری درمانگران ایرانی تحصیل کرده در کشور و روحانیون مشاور با سبک تصمیم گیری درمانگران ایرانی تحصیل کرده در غرب در دو بعد از سه بعد مورد مطالعه تفاوت های معناداری وجود دارد؛ چنان که سبک تصمیم گیری گروه اخیر نسبت به همتایان خود در دو گروه دیگر، بیشتر فردگرایانه و کمتر مصلحت اندیش بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان این انگاره را مورد پذیرش قرار داد که تجربه ی فضاهای فرهنگی اجتماعی متفاوت سبک تصمیم گیری بالینی روان درمانگران را تحت تأثیر قرار می دهد.